təb

1.

is. <ər.> Şeir demək, musiqi yazmaq, mahnı oxumaq həvəsi, meyli; ilham. <Rüstəm bəy Sofyaya:> Məndə təb əsla yoxdur, bircə dəfə, yadımdadır, bir qıza şeir yazmışdım, o da xoşuna gəlməmişdi. Ç.. Mənə deməyin ki: – Bu təb, bu ilham; Bir cüt qanad olub səni ucaldar. Ə. Cəm.. Təbi açılmaq (gəlmək, cuşa gəlmək) – ilhama gəlmək, şeir yazmağa və ya deməyə, musiqi yazmağa, mahnı oxumağa ruhlanmaq, ilhamlanmaq. Kərəmin təbi cuşa gəldi. «Əsli və Kərəm». Şərab içdikdən sonra təb açılıb, şeir öz-özünə su kimi axacaqdır. Ə. H.. Az qalıb təbim də gəlsin, indicə şeir dəyəcəyəm. Ç..

◊ Təbdən çıxartmaq – coşdurmaq, hirsləndirmək, özündən çıxartmaq, halını pozmaq. Nə hədə-qorxu, nə atılan güllələr Bəndalını təbdən çıxara bilmədi. M. C.. Təbdən çıxmaq – coşmaq, hirslənmək, özündən çıxmaq. Şahpəri, qarının tamamilə təbdən çıxdığını görüb sarsıldı. B. Bayramov. Təbdəntəbə düşmək – bir haldan başqa hala keçmək, əhvalı tez-tez dəyişmək, haldan-hala düşmək. Beləliklə, Rüxsarə təbdən-təbə düşürdü. S. R.. . . Veysəl kəlmə kəsmir, təbdən-təbə düşürdü. B. Bayramov. Təbi dəyişmək – halı dəyişmək, əhvalı dəyişmək (pozulmaq). Heydərin rəngi qaçdı, onun təbi dəyişdi. S. R..

2.

is. <ər.> köhn. Çap (etmə), nəşr (etmə). Təb etmək köhn. – çap etmək, nəşr etmək. Kitabı təb etmək. Təb olunmaq köhn. – çap olunmaq, nəşr olunmaq. Məcmuə təb olundu.